طی چند دهه گذشته، تایلند یک کشور مقصد برای پناهجویان میانمار بوده است. از سال 1984 تایلند برای افرادی که از خشونت در میانمار رنج میبردند پناهندگی می داد و اخیرا به مهاجران اقتصادی، پناهندگی داده است. جمعیت موجود در اردوگاه های پناهندگان تایلند که در امتداد مرز میانمار و تایلند قرار دارند، اکنون 111000 نفر تخمین زده می شود. بسیاری در اردوگاه ها متولد شده اند. ساکنین در این اردوگاه ها حق خارج شدن از کمپ را ندارند و امکان کار کردن را به هیچ وجه ندارند.
بیشتر پناهندگان، مردمان کارِن نام دارند. اصطلاحی که به یک گروه قومی ناهمگن و بدون زبان ولی فرهنگ و مذهب مشترک اشاره دارد. از دهه 1940 ، نزاع های شدید خشونت آمیز بین جدایی طلبان کارن و ارتش برمه بسیاری از خانواده ها را مجبور به حرکت به این کشور و پناهندگی در آن کرد. حدود 400000 کارن بی خانمان هستند و در وضعیت بدی زندگی میکنند.
شرایط زندگی در اردوگاه ها بسیار پر دردسر است و هیچ نشانه ای از حقوق بشر دیده نمیشود. آب آشامیدنی از چاه ها و نهرها جمع آوری می شود و در گذشته موارد وبا و مالاریا رخ داده است که موجب مرگ خیلی ها در این کمپ ها شده است. کودکان از سوء تغذیه مزمن و عفونت های تنفسی رنج می برند و برخی در همین سن کم از بین میروند. این کمپ ها خصوصیات بارزی دارند که به شرح زیر میباشد:
بیشتر اردوگاه ها در کوهستان برپا شده اند. بنابراین دسترسی به آنها سخت است. هیچ شبکه برق وجود ندارد و برخی از اردوگاه ها خدمات تلفنی ندارند. مراقبت های بهداشتی و فرصت های آموزش بسیار محدود است و تقریبا هیچ مدرسه ای وجود ندارد. در فصل بارانی ، طغیان رودخانه ها می تواند باعث آسیب به زیرساخت ها و حتی تلفات شود و خیلی ها را از بین ببرد.
اردوگاه های دیگر ، مانند ما مای لا کمپ - بزرگترین اردوگاه پناهندگی با بیش از 40،000 پناهنده - یک ساعت با مائو فاصله دارد. در این اردوگاه ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و مدارس حضور بیشتری دارند اما اردوگاه ها پر ازدحام هستند. نبود فاصله بین خانه های این اردوگاه، متشکل از چوب بامبو و چوب، علت آتش سوزی های بسیاری در این اردوگاه بوده است که همچنین موجب تلفاتی در سال های اخیر شده است. در سال 2015 ، آتش سوزی در اردوگاه پناهندگان بان مای مای نا سوئی به 194 خانه و پنج ساختمان جامع آسیب رساند.
زندگی پناهندگان کاملاً محدود است زیرا آنها معمولاً نمی توانند بیرون بروند و پلیس تایلند در صورت انجام این کار ممکن است آنها را دستگیر کند. اگر بزرگسالان می خواهند پول کسب کنند، باید آن را مخفیانه در خارج از اردوگاه انجام دهند. بیشتر پناهندگان خطر نمی کنند. آنها به توزیع مواد غذایی هفتگی و کمک های بشر دوستانه ای که توسط سازمان های مردم نهاد بین المللی و سازمان های جامعه محور ارائه می شود، بسیار متکی هستند و این امر باعث می شود احساس وابستگی کنند و به آن چه که به آن ها داده میشود راضی باشند.
افسردگی و اعتیاد به الکل در بین پناهندگان بالغ بسیار رایج است که فرزندان آنها را در معرض مریضی ها مختلف و سوء تغذیه قرار می دهد. تقریبا نیمی از بزرگسالان از بیماری روانی رنج می برند که منجر به افزایش تعداد خودکشی ها شده است.
این افزایش تا حدی با شایعاتی مبنی بر بازگشت پناهندگان به میانمار قابل توضیح است. با ادامه روند صلح ، هم میانمار و هم دولت تایلند و همچنین آژانس پناهندگان ملل متحد بازگشت داوطلبانه را تشویق می کنند. اما پناهندگان کارن می ترسند که اوضاع در کشور خود هنوز امن نشده باشد. علاوه بر این، کلمه "وطن" برای بسیاری از آنها مفهوم غیر موجود و غیر قابل فهم است. زیرا آنها در اردوگاه ها متولد شده اند و آن جا را خانه اول و آخر خود میدانند. بزرگ شدن در اردوگاه ها تنها زندگی است که آنها تاکنون شناخته اند.
تقریبا نیمی از جمعیت اردوگاه زیر 18 سال هستند. بیشتر کودکان در اردوگاه متولد شدند. آنها شناسنامه ندارند و بدون تابعیت هستند و این آینده آنها را به خطر می اندازد.
علاوه بر زمینه های دشوار ، شرایط نامساعد زندگی که در بالا ذکر شد و آینده ای نامعلومی که برای این کودکان حاکم است ، کودکان فرصت بازی ندارند.
در مای لا کمپ ، کودکان هیچ مکان و فرصتی برای بازی ندارند. با این حال ، بازی ابزاری بسیار مهم برای آنهاست که بتوانند از طریق آن، بازی کنند و به معنای واقعی کودک باشند. شرایط برای کودکان دارای معلولیت حتی دشوارتر است. بسیاری از آنها مخفی شده اند. زیرا مکان های موجود در اردوگاه ها که به صندلی چرخدار یا در صورت نیاز به وسیله پیاده روی برای کمک به شما هستند، به راحتی قابل دسترسی نیستند. امروز 93.222 پناهنده در 9 اردوگاه پناهندگی در تایلند زندگی می کنند (از اوت 2019).
از آنجا که تایلند کنوانسیون پناهندگان را در سال 1951 تصویب نکرد ، دولت سلطنتی تایلند پناهندگان را بی تابعیت یا مهاجران نامنظم می داند. آنها شهروند نیستند ، به این معنا که آنها به مراقبت های بهداشتی، اشتغال یا آموزش و پرورش دسترسی ندارند و همچنین اجازه رای دادن، مالکیت خود و یا گرفتن گواهینامه رانندگی را ندارند و از همه حقوق اولیه خود محروم هستند.
به دلیل وضعیت بدون تابعیت و مهاجرت نا منظم ، پناهندگان باید منحصراً در اردوگاه های پناهندگان زندگی کنند. بدون این که حق کار یا ترک این اردوگاه را داشته باشند. پناهجویانی که زندگی و کار در خارج از اردوگاه های تایلند را انتخاب می کنند ، غیرقانونی تلقی می شوند و از حمایت قانونی برخوردار نیستند و این امر آنها را بسیار مستعد دستگیری و تبعید می کند.
بسیاری از پناهندگان در تایلند که از کمک های دولت و فرصت های شغلی متوقف شده اند ، کاملاً به سازمان های کمک کننده برای غذا و سایر منابع اساسی بستگی دارند و وابسته هستند.
از اهداف دیگر دولت که اجرا هم شد، قانون ثبت احوال 2010 است که به نوزادان متولد شده توسط والدین پناهنده اجازه می دهد تا کارت ثبت ولادت را دریافت کنند. در حالی که این امر به شهروندان شیرخواره اعطا نمی شود و آنها دیگر به عنوان افراد بی تابعیت محسوب نمی شوند و هیچ شناسه ای از خود ندارند. آژانس پناهندگان ایالات متحده آمریکا تخمین می زند که در سال 2017 ، 4،300 کودک ثبت نام کرده و شناسنامه ارائه داده اند.
اردوگاه های پناهندگان بسیار سازمان یافته شده اند. دولت به عنوان نشان دادن اقتدار كلی در اردوگاه ها ، تمامی قوانین را به شدت اجرا میکند و در طول شب گشت مرزی در سراسر اردوگاه اعمال میکند. کمیته پناهندگان تایلند و کمیته پناهندگان کارنی به عنوان نمایندگان پناهندگان در اردوگاه ها فعالیت می کنند و به عنوان پیوند بین اردوگاه ها و دولت ، گشت مرزی دارند. اعضای کمیته افراد کمیته را انتخاب می کنند و تمام پناهندگان بالای 20 سال ، بدون در نظر گرفتن وضعیت ثبت نام ، واجد شرایط رای دادن در این کمیته ها هستند.
دولت و آموزش جهانی دو عدد از افراد غیرانتفاعی برجسته هستند که از فرصت های تحصیل برای پناهندگان حمایت می کنند. مدارس در درجه اول در بزرگترین اردوگاه پناهندگان ، مائه لا واقع شده اند. در حال حاضر بیش از 2،000 دانش آموز وجود دارند که از سایر اردوگاه ها می آیند و ضمن اتمام تحصیلات متوسطه، در خانه های شبانه روزی در مای لا زندگی می کنند و همزمان تحصیل میکنند.